"นักร้อง นักดนตรี ตัวจริง"

โดย...อ. ไมตรี ทรัพย์เอนกสันติ

น่าเสียดายที่ นักร้อง และนักดนตรี ในปัจจุบันกำลังหลงทาง พวกเขาพากันเข้าใจผิดว่า ถ้าอยากดังเร็วต้องขาย ความไม่หมือนใคร  ทั้งสุ้มเสียง กิริยา ท่าทาง การร้อง การเล่น และยึดเอาเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง เรียกว่าใครได้ยินก็ทราบทันทีว่าเป็น " เขา " เอง  

โอเค พวกเขาคิดไม่ผิดหรอกในแง่ " การตลาด"

แต่ในมุมมองของศิลป แห่งความเป็นศิลปินทางเสียงที่หน้าที่หลักอันสำคัญที่สุด คือ การนำเสนอ ถ่ายทอด จิตวิญญาณของเพลงนั้น จากจินตนาการของผู้แต่ง มอบให้แก่ผู้ฟังด้วยจินตนาการ" เดียวกัน" อย่างไม่ตกหล่น ผิดเพี้ยน ปราศจากการแต่งเติม อารมณ์ของผู้ร้อง ผู้เล่น ลงไป อันทำให้เนื้อหาแห่งจินตนาการนั้นบิดเบี้ยวไป จนผิดวัตถุประสงค์ของผู้แต่งเดิม 

จริงอยู่ ผู้ร้อง ผู้เล่น อาจคิดว่า  อยากจะช่วยเพิ่มสีสัน เรียกร้องความน่าสนใจ  โดยลืมคิดไปว่า พวกเขากำลังฆ่าวิญญาณดั้งเดิมของเพลงนั้น มันอาจจะกลับฮิตขี้นมาได้ รวมทั้งตัวนักร้อง นักดนตรีเอง แต่จะไม่ยั่งยืนเป็นอมตะ เพราะพวกเขาแค่ ขายความแปลก  ขาย   " อารมณ์ชั่ววูบ "  
 มิใช่ขาย " เนื้ิอหา จิตนาการ "  ของผู้แต่ง

สังเกตุว่า นักร้อง นักดนตรีพวกชอบร้อง ชอบเล่น " นอกบท " เหล่านี้ อาจดังได้ แต่ไม่นาน เหมือนพลุระเบิด วูบแล้วก็เก็บฉากหลบหายไปจากวงการ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม  ท่านกรรมการทั้งหลายที่เห็นเสนอหน้าตัดสินกัน จึงหลงประเด็นนี้ และกลับชื่นชมให้ท้ายนักร้อง นักดนตรี แนวนอกบทเหล่านี้ โดยลืมคิดไปว่า ชี้ทางผิดๆให้พวกเขา ท้ายสุด พวกเขาจะไปได้สั้นมาก ไม่ยั่งยืน ตัวอย่างเห็นๆกันอยู่นับ 30-40 ปีที่ผ่านมา มีนักร้อง นักดนตรี ระดับแชมป์ประกวดเหลือรอดสักกี่คน เมืองไทยนักร้องที่ยังอยู่ยั้งยืนยง  มีไม่ถึง 10 คน ล้มหายตายจากหมด เพราะเป็นแค่เปลือกกระพี้ จริงๆพวกเขาหลายคนมีแววที่ควรจะไปได้ดี แต่ไปหลงเชื่อกรรมการ ที่จาระนัยเพชรไม่เป็นมาตัดสิน 
  คีย์ของการจะประสบความสำเร็จในอาชีพนักร้อง นักดนตรี แบบยั่งยืน มีข้อเดียวเท่านั้น " จงปฏิบัติด้วยจิตว่าง อย่างไร้ตัวตน "