"ฟังเครื่องเสียง ฟังเอาเรื่อง หรือ ฟังเอารื่น"

โดย...อ. ไมตรี ทรัพย์เอนกสันติ

ฟังเครื่องเสียง ควรได้ทุกอย่างครบ ทั้งรายละเอียดทุกระดับความดัง ทุกความถี่เสียง เสียงหายใจ จากริมฝีปาก ไรฟัน เสียงมวลอากาศสั่นระริก
จังหวะจะโคน ทุกโน๊ตดนตรี เสียงร้อง ต้องเริ่มต้น สิ้นสุด พร้อมเพรียงเป็นหนึ่งเดียว พร้อมช่องไฟ ช่องว่าง ระหว่างหัวโน๊ตและหัวคำร้อง
กิริยา ช้า เร็ว หลากหลายต่างกันไป ของแต่ละเสียง ความกังวาน เสียงจากคอ ปอด  จากสรีระของแต่ละเครื่องดนตรีนั้นๆ

การไต่ความดังจากค่อยสุดๆ ไปดังสุดๆ ไม่มีอั้น อิ่มตื้อ ของแต่ละเสียงและรวมทั้งวง

น้ำเสียงที่ครบสมจริงจากการมาครบของความถี่คู่ควบอย่างคล้องจอง ของทุกเสียง เพื่อสร้างความหลากหลายและแตกต่าง

เสียงที่เกลี้ยงสะอาดไร้เสี้ยนสาก จัด แจ๋น ระคายหู

ชิ้นดนตรีใหญ่ เล็ก ที่มีทรวดทรง3 มิติ  ขนาด ที่ถูกต้องสมจริง ตลอดเวลา

เวทีเสียง ขนาดของวง การวางตำแหน่งชิ้นดนตรี ที่ชัดเจน ทั้งแนวกว้าง ตื้นลึก โอบล้อมสูงต่ำ รวมทั้งหมดเป็น ภาพพจน์ บรรยากาศ ที่สมจริง ดุจนั่งฟังการแสดงสด หรืออยู่ในเหตุการณ์จริง

ทั้งหมดนี้ ก็เพื่อความสมจริง เข้าถึงอารมณ์ของนักดนตรี นักร้อง วาทยากร ผู้แต่งเพลง จึงย่อมเป็นสิ่งจำเป็น ไม่ใช่ความเครียดมิใช่การเพ้อฝัน เกินความจำเป็น อันละเลยเสียได้

มันต่างจากการฟังหยาบๆ แค่เสียงผ่านหู ขอแต่ฟังสบายๆ เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เนียนๆ ผิวเผิน ไม่เรียกร้องความสนใจอะไร ไม่ต่างจากการ

ฟังเสียงฝนตก 

ธารน้ำไหล

เสียงคลื่นซัด

เสียงลมพ้ด

มันได้แค่ เสียง 4 รูปแบบ

ปราศจากความลึกซึ้ง หลากหลาย และเปิดกว้าง   

ถ้าซื้อเครื่องเสียงแพงๆ มาเพื่อหวังแค่ เสียงเพลินพร่ามัว  อย่างนั้น ไปซื้อน้ำตก ล้อหมุน  มาฟังก็แล้วกัน .